2023-02-07 22:23:05
Ярим кеча.
Чўчиб уйғондим
Ваҳимали қасир-қусирдан.
“Жон-жон...” дея лаҳзада тондим
Ширин уйқу – ўлик ҳузурдан.
Қалтироғи тутган хастадай
Жазавага тушар эди уй.
Илашмасди кўзга ҳассадай
Бир суянчиқ... қочиш – якка ўй.
Шақирларди ойналар синиб,
Тўкиларди бор буюм-анжом.
Бир бурчакда қақшаб-қисиниб,
Турардим... Оҳ, бунча ширин жон?!
Бақраярди беҳаё ўлим,
Гўё тунда ўлпон йиғарди...
Бир қўлимда ухларди ўғлим,
Бир қўлимда қизим – йиғларди.
Ярим кеча. Бешинчи қават,
“Ла илаҳа иллалоҳ...” – нажот.
Ҳаммамизни зулматга қамаб,
Силкир эди Мангу Бедор Зот.
Тилар эди: бўғзини тилиб,
Осмон бўлсин осий оҳ-воҳи –
Афв тиласин то тавба қилиб
Ва тўкилсин дув-дув гуноҳи...
...Ўз йўлига кетди зилзила,
Шақир-шуқур юкини судраб.
Яна сокин, лоқайд дил ила
То тонггача чўзилдик мудраб.
Даҳшат эди асабий титроқ,
Шукур, кечди – имилламади.
Бутун Замин силкинди, бироқ
Тошюраклар қимирламади...
2005
Нодир Жонузоқ
41 views19:23