Новае відэа на канале «жыццё-маліна» Герой – галоўны культурол | жыццё-маліна

Новае відэа на канале «жыццё-маліна»
Герой – галоўны культуролаг Беларусі Максім Жбанкоў.

Атрымалася моцная размова пра беларушчыну: пра тое, чаму цяжка быць беларусам, чаму лепш называць эміграцыю не выгнаннем, а экспансіяй, як Лукашэнка стаў нулём, а Саладуха – лысым коцікам.

А яшчэ пра бульбасрач і ці павінна Ціханоўская намі кіраваць. Таксама будзе моцны культурніцкі бліц.

Беларус – гэта як?
Я пытаюся заўсёды, а магчымы беларускамоўны махляр? А беларускамоўны крымінальнік? Ці забойца, ці канфарміст можа быць? Безумоўна можа быць. З гэтага вынікае, што мова стварае пэўную прастору існавання. Але ў гэтай прасторы вельмі розныя, вельмі неадназначныя асобы, культурніцкія і палітычныя трэнды.

Таму для мяне канкрэтна патрэбны працяг. Акей, мы беларускамоўныя, што далей? А ты хто ўвогуле. А якія ў цябе жыццёвыя прынцыпы? А ва што верыш? А вось калі мы будзем разам штосьці рабіць, ці магу я спадзявацца, што ты зробіш ўсё сур'ёзна і сумленна? Гэта размова пра этычны кодэкс, чалавечыя якасці, палітычныя перакананні. То бок заўсёды патрабуецца працяг.

Пра бульбасрачы
Мы марудна, пакутліва, па-беларуску, вучымся размаўляць з нязгоднымі. Вучымся спрачацца па-за межамі камунальных боек. Не бездакорна, але паступова і непазбежна. Вучымся чуць іншых і аргументаваць свае выказванні.

Я размаўляў з польскімі сябрамі, якія кажуць, што ўсё нармальна. У іх увесь час такія скандалы і нязгоды. І гэта таксама праява свабоды, бо абсалютная аднастайнасць — бессэнсоўная і неадэкватная, калі мы маем справу з жывым жыццём.

Бульбасрачы — гэта дзіцячая хвароба сталення і праз яе трэба прайсці. Каб прайсці да культуры нармальнага публічнага дыялогу. Без гэтай практыкі далейшых крокаў проста не будзе.

Беларусы за мяжой: не выгнанне, а экспансія
Размова ідзе пра пазбаўленне ад ахвярнасці, пра пазбаўленне ад пакутніцтва, пра тое, што з аднаго боку эміграцыя — гэта заўсёды страты, стрэс, страчаныя магчымасці, а з другога боку — мы трапляем у асяроддзе, дзе мы зараз паўстаём не ў статусе няшчаснага ўцекача ці разгубленай ахвяры, мы выязджаем са сваімі кампетэнцыямі, са сваімі магчымасцямі, са сваім падыходам. Мы выязджаем не як разгубленыя дзеці, а трапляем у новую сітуацыю як дасведчаныя прафесіяналы - людзі з прынцыпамі, гонарам, пэўнымі скіламі.

Я выязджаў працаваць, я не адкалоўся ад пратэстнага ціску. Для мяне гэта была адзіная магчымасць працягу маёй прафесійнай працы. Для мяне была мэта не пакутаваць — а рабіць справу. Айцішнікі, медыйшчыкі, журналісты, музыкі, літаратары — мы працягваем нашу гісторыю па-за межамі папярэдняй лакацыі.

І гэта і ёсць экспансія. Мы не плачам, не пакутуем, не ўпадаем у істэрыкі, не крычым, што ўсё страшна. Мы вывезлі за граніцу не свае страты, а сваю свабоду, не сваю разгубленасць, а сваю перспектыву.

З вас падабайка, камент і падпіска. Толькі там мы зможам зрушыць алгарытмы YouTube, які не прасоўвае беларускі кантэнт: