2021-03-27 12:36:45
Қачондир мен ўғил кўраман ва ҳаммаси бошқача бўлади. Уч ёшидан унинг қулоғига қуяман: “Асалим! Сен инженер, юрист, врач... бўлишинг шартмас. Ким бўлишни истасанг – паталогоанатомми, футбол шарҳловчисими, циркда клоунми – бўлавер!”
Ўғлим ёши ўттизга чиққанда, қорин қўйиб, семириб, юзидан гримлари оққан ҳолда ёнимга келади: “Она! Ёшим ўттизга чиқди! Савдо марказида клоунман. Шу ҳам ҳаётми? Нега вақтида мени мажбурлаб ўқитмадингиз? Олий маълумот муҳиммас деганда менга шу ҳаётни раво кўрганмидингиз? Нега дўстларимнинг ота-онаси математика тўгаракларига мажбурлаб жўнатишганда, менинг кўчада шаталоқ отиб юришимга рухсат бердингиз?”
Мен: “Ўғлим, ахир, сенинг истакларингга қарши бормадим, уларга эргашдим, холос. Босим ўтказишни истамадим, болалигинг беташвиш, безаҳмат ўтсин дедим”.
У: “Мен бола эдим, тушунмаганман, аммо сиз мени тўғри йўлга солишингиз керак эди-ку. Мана энди ўртоқларим бир креслонинг эгаси бўлиб ўтиришибди, мен эса кўча масхарабозиман” дейди ва юзидаги бўёқларини суркаб ташлайди. Шунда мен шаҳд билан ўрнимдан тураман ва дейман: “Менга қара! Одамлар икки хил бўлади: бири мазза қилиб яшайди, иккинчиси нуқул айбдор қидиради. Агар шуни тушунмасанг, аҳмоқ экансан”.
Ўғлим оҳ уриб ҳушидан кетади. Психотерапияга камида беш йил керак бўлади.
Ёки бошқачароқ.
Қачондир мен ўғил кўраман. Тарбиясини умуман бошқача қиламан. Уч ёшидан қулоғига қуяман: “Бола, эсингни йиғ, ўқи. Умрингни “колл-марказ”да қўнғироқларга жавоб бериш билан ўтказишни истамасанг, математикани ўрган, мутахассис бўл”.
Сочи тўкилиб, қорин қўйган ўттиз яшар ўғлим ёнимга келади ва таъна қилади: “Она! “Гугл”да дастурчиман. Суткасига 20 соатлаб ишлайман, на оилам, на бола-чақам бор. Яхши иш, лавозим сени бахтли қилади дердингиз, ёлғон экан-ку.”
Мен: “Ўғлим, мен яхши таълим олиб, имкониятларинг кенг бўлишини, ҳаётда қийналмаслигингни истагандим”.
У: “Нима қиламан бу имкониятларни, барибир улар менга бахт бермаса, она?! Савдо марказида қувноқ масхарабозлар ёнидан ўта туриб, ҳавасим келади. Улар нақадар бахтли. Сиз эса менинг ҳаётимни барбод қилдингиз!”
Ўрнимдан шаҳд билан тураман ва дейман: “Одамлар икки хил бўлади: бирлари шунчаки ҳаётдан завқланиб яшайди, иккинчилари нуқул нолийди. Агар шуни тушунмасанг, аҳмоқ экансан!”
У оҳ тортиб йиқилади. Психотерапияга беш йиллар кетади.
Ёки яна бошқача.
Мен қачондир ўғиллик бўламан ва ҳамма ишнинг тескарисини қиламан.
Уч ёшидан бошлаб қулоғига қуяман: “Мен сенинг қулоғингга ҳеч нимани қуймоқчимасман. Нима саволинг бўлса, отангдан сўра. Яна айбдор бўлишни истамайман”.
Ёши ўттизга чиққанда, у ёнимга келади – қорин қўйган, сочи тўкилаётган ақлли, файласуф режиссёр ва дейди: “Она! Сизга бағишлаб ўнта фильм олдим, бешта спектакль саҳналаштирдим. Сиз ҳақингизда китоб ёздим. Лекин сизга барибир – менга эътибор бермайсиз. Нега ҳеч қачон маслаҳат бермайсиз, насиҳат қилмайсиз, бирон фикр билдирмайсиз ҳатто. Нима учун нуқул отамга рўпара қилаверасиз?!”
Мен: “Азизим, сен учун қарор қабул қилишни истамадим. Сени яхши кўрдим, холос. Маслаҳатни отанг бергани яхши, у ақлли деб ҳисобладим”. “Менга фақат маслаҳат эмас, она меҳри, эътибори керак. Мен учун қайғураётганингиз, маънан мен билан эканингизни ҳис қилишим керак эди. Сиз ўзингизни четга олиб, совуқ муносабатингиз билан мени бахтсиз қилдингиз, ҳаётимни барбод қилдингиз...”
Мен одатдагидек ўрнимдан шаҳд тураман ва дейман: “Демак, билиб ол. Одамлар икки хил бўлади: бирлари мазза қилиб яшайди, иккинчилари доим кимдандир нимадир кутади. Агар шуниям тушунмаган бўлсанг, аҳмоқ экансан!”
У оҳ тортиб йиқилади. Психотерапияга беш йиллар кетади.
Юқоридаги матн оналик перфекционизмини тартибга солиш учун яхши бир кўзгу. Идеал она бўлиш имконсиз – барибир бир кун келиб фарзандингиз ниманидир бошқача бўлишини истаганини билиб қоласиз.
(с) Светлана Хмель
P.S. Ушбуни интернетдан олиб эркин таржима қилар эканман, бошқа бир фикрни ҳам айтишни кўзладим: бахтли бўлиш – меҳнат, фақат ҳар ким бу меҳнатни ўзи қилиши керак, кимдир сизнинг бахтингизни таъминлаш учун келмаган дунёга, ҳатто ота-онангиз ҳам.
@shahnozxon
421 views09:36
P
