* * *
Тор кўнгилни эзар баттар тор хона,
Тўзғиган хаёллар тентирар ҳадсиз.
Хонанинг чангларин артиб қўйиш-чун,
Эшикда ийманиб турар фаррош қиз.
Кўнглим билан бирга мудрайди борлиқ,
Ярим қоронғуга ўрганган кўзлар.
Бир дунё қоғозга кўмилиб борар,
Кўмилиб боради энг ёруғ ҳислар.
Дераза пардаси очилар бирдан,
Хонага бостириб кира бошлар кун.
Ғуборлар ичидан чиқиб келаман,
Фаррош қизга ҳалал бермаслик учун.
Жон кира бошлайди ҳар бир буюмга,
Битта-битта ранглар очилиб борар.
Енгил шамол билан кўтарилган гард
Қуёш нурларининг сочларин тарар.
Уни кузатаман эшикда туриб,
Саккиз йил орқага қайтгим келяпи.
Бўғзимга тиқилиб турар бир ҳадик
Унга ҳаммасини айтгим келяпти.
Аста пичирлайман, эшитмас бироқ,
Вужудни эгаллар бегона бир ҳис.
– Менинг кўнглимни ҳам чангларин артгин,
Юракни тозалаб бергин, фаррош қиз!
Дадахон Муҳаммадиев
